روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده

____________________________________________________________________________

روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده

____________________________________________________________________________

شیمی درمانی

آمده بود که برود

واقعیت زندگیست

کسی نمی آید که بماند

آخر آخرش می رود

حتی من

حتی شما

اما ...

اما چرا خیال پردازی

شما که همه خودی هستید

کسی نیامد که بخواهد برود

راستی ؟

چرا کسی نمی آید ؟

شاید می آید من نیستم ؟

شاید خودم را به نبودن می زنم !!

اما من هستم !

بی ربط می نویسم

اما بی ربط نمی گویم !

به جان مژه ی افتاده ی گوشه ی چشمتان

همان گوشه است ٫ دست بکشید می بینید

با خود خود شما هستم

دیدید !!!

به جان همان

اگر مژه داشتم می گفتم به جان مژه ی افتاده ی خودم

چند وقتی است شیمی درمانی ام بیشتر شده

نه مویی ! نه مژه ای ... نه هیچ

دکتر گفته است که باید احساساتت شیمی درمانی را ادامه دهند

می گوید سرطانی است ٫ خیلی هم خطرناک است

من همیشه به احساساتم مشکوک بوده ام

که مشکل دارند

که چیزی شان است

آخر هم به حرف من رسیدند

من که به دکتر نگفته ام ٫ از ترس

اما احساساتم

چند وقتی است خودکشی کرده اند

مرده اند ٫ اما شیمی درمانی شان می کنم

بخدا حوصله ی پزشکی قانونی و پلیس بازی و ...

این مسخره بازی ها را ندارم

اما تنها نمی دانم...

آخر چه ...

نمی دانم چرا

و تا کجا قرار است ادامه دهم

شیمی درمانی را می گویم

...

---------------------------------------------------

پ ن : و ...

نظرات 1 + ارسال نظر
Ghasedak یکشنبه 6 فروردین 1391 ساعت 10:58 ب.ظ http://earsplitting-silence.blogsky.com/


سلام

مگه مژه ی افتاده جان هم داره ؟

جان بخشی بود ؟ آیا ؟

gooya

امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.