مرهّ گی ۱۵۶

---

---

مثلا رفته ای !!!

چه رفتنی بانو !!!

می بینی ؟؟؟ من نمی توانم

قسم خوردم که واژه ی بانو بمیرد

که تو کشتی اش ٫ من چه کنم !!!

قسم می خورم باز هم نامربوط می نویسم

از اولش شروع شد ...

باز هم دل دلتنگی گرفت و گلویم بغض

و چشم هایم سرخ و آبدار ٫ همچون انار !!

انار کدام شهر مرغوب بود !!

اما نه ٫ آنی که چشمانش مرغوب بود و  هست

من نبودم بانو ٫ تو بودی

این چشمان تو بود که آن شب ...

ندیده بیچاره ام کرد

چنان که هنوز چاره ای

برای بیچاره گی نخستین نیافتم

هی می آیم ادامه ندهدم ننویسم

هی می گویم چه می نویسی ...

اما باز ادامه می دهم ...

می دانی بانو ...

فرصتی پیدا کرده ام کمی تنها باشم

و هر چه می خواهم بنویسم ...

بانو ...

حال که مرا راندی و رفتی

برو ...

با همه چیزت برو

من که کاری از دستم بر نمی آید

همه چیزت را هم ببر

فرصتم کم است بانو

دلم را فرستاده ام دنبال نخود سیاه

چیزی به برگشتنش نمانده

بیاید و ببیند نیستی

و چیزهایی هست

بیچاره گی ام را بیچاره تر می کند

بانو ...

گریه می کنی بانو ؟؟؟

بانو دلم تنگ است ....

نمی دانم دلیل نوشتن این نامربوطی هایم را

اما بانو ...

به چشمانت قسم ...

دلم عجیب تنگ است

دنیایم مهیب ٫ دارد فشار می آورد

و خفه ام می کند

بانو ... همه چیزت را ببر

تو بهتر می دانی ...

مرا تاب و توانی دیگر نیست

----------------------------------------------------------

پ ن : از سر دلتنگی و ناچاری ... و الا حرف دل ماله دله و بس