مرهّ گی ۱۶۵

---

---

می اندیشم به لحظه لحظه های زندگی ام

لحظه ای خنده بر لبانم می آید

لحظه ای اشک در چشمانم

چه خاطراتی که می خندانندم

چه خاطراتی که می گریانندم

همه شان دست آخر بغض آلودم می کنند

این روزها ٫ دلم برای روزهایی تنگ شده

که تنها دغدغه ی زندگی این بود

مبادا پدر بخواهد دقایقی دیر تر بخوابد

و من دقایقی به دوستانم در کوچه باغ دیر برسم

و آنها بازی را شروع کنند و من ابتدای بازی را از دست بدهم

چیزهایی هست که درد ندارد

خفگی دارد ... مرگ دارد ...

اما نمی کشد ... نمی میراند ...

زجر می دهد ... این روزها اینقدر که در خود

نالیده ام از خودم متنفر شده ام 

دیگر از هر چه ناله و گلایه و شکایه خسته ام

تقصیر از من نیست ...

حداقل این ها از من نیست

چند وقتی می خواهم به تعطیلات بروم

تعطیل کنم خودم را ... همه ام را ...

------------------------------------------

پ ن : چند وقتی ... تعطیل ...