روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده

____________________________________________________________________________

روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده

____________________________________________________________________________

مرهّ گی ۲۰۹

وقتی که نمی گویم

حرفهایی را که گفتنشان باید دارد

به ناچار مزه مزه می کنمشان

آرام آرام ٫ سخت ٫ می خورمشان

باید هم همه ی شان را

درد و دلتنگی بالا بیاورم .

------------------------------------

پ ن : آبستن نگاهت ٫ شاید ...

سیزده شنبه 3 تیر 1391 ساعت 04:09 ب.ظ
نظرات 3 + ارسال نظر
طـ ـودی یکشنبه 4 تیر 1391 ساعت 10:37 ق.ظ

آخه خیلی ها دوس ندارن چنین چیزایی ازشون بپرسی و یه عکس العمل هایی نشون میدن که... حتی دیروز شک داشتم که بپرسم این سوالو یا نه!!!
اهــــوم
پست های شما یه ور، کامنت های دختر مردابی و بعضی بچه های دیگه یه ور!! دنیایی هستن بعضی از کامنت ها!

daghighan hamintore
manzooram posthast

دختر مردابی یکشنبه 4 تیر 1391 ساعت 06:50 ق.ظ http://www.mianboribedaria.blogsky.com

همه ناگفته هایت را بنویس
بی نام بی نشان
وقتی بنویسی هیچ دردی در دلت آماس نمی کند و تو هیچ دلتنگی را بالا نمی آوری
قلم و واژه همیشه مرهم زخم های ترک خورده احساسمان هستند

سلام
می دانم خوب می دانم
و به همین خاطر رد دردت را عمیق می خوانم

va man hamishe charei joz sokot nadaram dar ghebale harfhat

طـ ـودی شنبه 3 تیر 1391 ساعت 07:53 ب.ظ



یه سوال کمی بی ربط. چرا به پست های هم خونه ایتون اضافه نمیشه؟

chera bi rabt toodi jan , 2 mah ham khonei dashtam
toooye oon 2mah nemigam har roozesh balke har saatesh majara bood , alan ke dige nadaram tarjih midam asan fek nakonam be in mozo
;)

امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.