مرهّ گی ۱۲۸

---

---

---

نیامده آواز رفتن می خواندم ٫ دریغ از اینکه نمی دانستم گیره واگیر دارند دیوانگی هایت

رفتم ٫ یک بار ٫ دوبار ٫ رفتی ٫ یک بار ٫ دوبار ...

اما نشد که نشد رفتنمان رفتنی باشد و پابرجا

با هر نفس ٫ نفسم به بند کشیده می شد و قلبم به نوسان

ضربانش کم می شد تا نهایت قطع شدن

و یا اینکه تند می شد تا نهایت وجودم به لرزه می افتاد 

فاصله ها روز به روز و دوره به دوره بیشتر

دلتنگی های هم هماهنگ

بیشتر و بیشتر

و من بی ربط نوشتن هایم به اوج رسید و می رسد

همچنان در حال سعود ام

در بی ربط هایم و لحظه های نامربوطم

و هر روز که می گذرد بی ربط هایم در لحظه های نامربوط

به تو مربوط تر می شوند ٫ مرتبط می شوند

و من در عجب مانده ام از حال و هوای فکرم

که عجیب فکرم در سکوت و سکون به سر می برد

در خلا به سر می برد و مرا به خلا می برد

و دیگر بر نمی گرداند ...

و ناگهان میان نوشته هایم

مانند همین لحظه متوقف می شود

لحظه های نامربوطم

و دست می کشم

از نوشتن

از جستجو

از رهایی از خلا

از هر آنچه که به تو مربوط نباشد ...

---------------------------------------------------

پ ن : زوالی که رو به نیستی است ...