مرهّ گی ۱۶۴

---

---

حرفهایی در دل دارم که هراس می کنم از بازگو گردنشان

به تمام مقدسات عالم ٫ همانند روز برایم روشن است

اگر گوشه ای از آنها را بگویم ٫ تمام بنیان درستیه این دنیا

تمام راستی و حکمت این زندگی بهم می ریزد 

راستیه جنایاتی و خیانت هایی آشکار می شود

که در ذهنمان جز نیکی و خیر و شادمانی نبوده

هراسم از به زیر سئوال رفتن دنیا و زندگیه خودم است

نه چیز دیگری ٫ اما هر چه می کنم ...

این حرفهاست که می دانم

روزی قلب بیمار و خسته ام را

که این روزها سخت می کوشد آزارم دهد

و قرص های لعنتی ام هم هیچ دردی از دردم دوا نمی کنند

می کشند مرا ... برای یک لحظه ٫ دیگر نمی طپد

که خواسته ی این روزهایم جز این نیست ...

بخدا نیست ... اما هیچ گاه نه راضی بودم نه شاکی

----------------------------------------------------------

پ ن : این روزها بی پروا ٫ سیاسی درباره ی خودم می نویسم