مرهّ گی ۱۶۷

---

---

باز هم ناگهان می آیی

برای لحظه ای کوتاه

پشت این پنجره ی کوچک تکنولوژی

و تمام ساخته هایم را خراب می کنی

و دوباره خرابت می شوم

و هر چه می کنم

کاری از دستان بی توان دلم بر نمی آید

بی اختیار فدایت می شوم

دردانه ام می شوی

دستانم ٫ فکرم ٫ دلم ٫ تمامم

نوسان می گیرد و بالا و پایین می رود

همانند کودکی که از دوست داشتن زیاد

حرفهایی عجیب می زد و کارهایی عجیب می کند

که با دوست داشتن هیچ تناسبی ندارد

و تنها دلیلش کودکی اش است و بس

حرفهایی می زنم ٫ کارهایی می کنم ٫ بعید

آنقدر اینها ادامه دارند تا که می روی

و من دوباره می شوم همان سردِ همیشه

از این جایی که قرار می گیریم

نه می دانم که هستی و نه نیستی

از پشت این پنجره ی لعنتیه تکنولوژی

تنهای تنهای ... به امید قطره ای نور

از تو ...

-----------------------------------------------

پ ن : درست همان لحظه ٫ تمامم دست توست

یا بمیرانم و یا رهایم کن از این برزخ