مرهّ گی ۱۸۵

---

---

حرفهایم را می خورم ٫

با تمام دردهایشان

با تمام تلخی شان ٫

با همه ی سختی شان 

به جای گفتنشان

می روم سراغ گنجه ی قدیمی

قدیمی ها را بازخوانی می کنم

می خوانمشان

می خوانم خودم را

دوباره

دوباره

و دوباره

وقتی تمام می شوند

دوباره من می مانم و

دنیایی سوال

که همیشه

مثل خودم بی جواب می مانند

---------------------------------------------------

پ ن : نمی دانم هایم هر روز زهرشان بیشتر می شود