مرهّ گی ۱۸۶

---

---

یادت را ذره ذره جمع می کنم

در گوشه ای از ذهنم نرمشان می کنم

می پیچمشان در هم

آرام با گرمای دردت آتش می زنمشان

اولین پک را که می زنم

کار خویش را می کند

نشئه ی نشئه ام می کند

دست نمی کشم

ادامه می دهم

دوم ٫ سوم ...

تا انتهایش را می کشم

مطمئنا در این دنیا نیستم

همه چیز زیبا می شود

تو می آیی

من هستم

ما می شویم

زندگی خندان می شود

زیبا و خوشحال می شود

و من از خود بی خود

و تمام خوبی ها و زیبایی ها

نشئه گی که تمام می شود 

نوشته هایم را می خوانم

از خودم می ترسم

خودم را نمی فهمم

نه خودم را نه نوشته هایم را

نگاه می کنم

به گوشه گوشه ی خانه

گوشه به گوشه ی ذهنم

به تمامه تمام

که بیابم اثری

از تو

از ما

از ردپا

اما

باز می ترسم

از تو

از من

از خودم

----------------------------------

پ ن : نامربوطی های ترسناک