مرهّ گی ۲۰۲

---

---

(التماسهای دلم)

این رسم دلدادگی را هیچ چشمی نمی بخشد

دل را آبستن کودکی سنگی می کند 

اگر اتفاقی نفتاده دلیلش دل است

دل با دل همپا شده نه با دلدار

کودکانه به دست و پای افتاده دل

که صبوری کن

اگر صبری است ٫ اندازه دارد

فرهاد هم باشد تا ابد تیشه نمی کوبد

یک جایی دست می کشد

همه چیز را می گذارد و می رود

اندازه اش هم ربطی ندارد

به رسم رفاقت و این حرف ها

ربطش به امید واقعیت یک رویاست و بس ...

-----------------------------------------------------

پ ن : همه چیز یک طرف ٫ بیگانگی آن طرف ما را بس