روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده
____________________________________________________________________________
روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده
____________________________________________________________________________درباره من
اینجا کسے مے نویسد
که نه خسته است
و نه دل شکسته ٫
اینجا فقط یک
پسرک خیلے معمولے مے نویسد
چه خوانده شود و چه خوانده نشود ٫
هیــچ اتفاقے در دنیایش رخ نخواهد داد ٫
در دنیاے من ٫
تنها من هستم و چند برگے خـاطره
و گمشده اے که سالهاست
که دیگر نیست
و من دنیا را ترک کردم
به بهانه ے پیدا کردن گم شده ام ٫
که گم شدم
تو... هم که نیایـے ٫
تو... هم که نخوانے..............
چیزے هم مگر از این دنیا کم مے شود
ادامه...
مره گے ۳۳۳
ناک اوت می کند
پدر هر بار هر روز مرا
آتشم می زند
مادر هر بار هر روز مرا
امان از ...
این روزها
پدر و مادر
از درک کردنش ٬ بماند !!!
تیشه به ریشه اش می کوبند ...
-------------------------------------------
پ ن : کاش ٬ کمی ٬ فقط کمی خودخواه بودم.
مره گے ۳۳۲
این روزهای حال و هوایم
باید کسی باشد
که دوست داشتنت را
دلتنگی ات را
خواستنت را
همه و همه را
برایم ترجمه کند
این روزها
شدیدا از درک "دو دوتا چهارتا چندتاست؟" ٬ هم
عاجز شده ام
-----------------------------------------
پ ن : احساس های تنفر از خود به شدت
مره گے ۳۳۱
این روزهایم
عجیب درد می کند
این درد از گذشتهبا روزگار من است
و درمانش ٫شنیدن جمله ایست دو کلمه ای
دو کلمه ای که مرا شورشی می کندنسبت به سیاست های این روزهای چشمانم
درونم غوغا بپا می شود
که غریب ٫ عجیب می شوم
به شرطی کهتو آن
دوستت دارم
را گفته باشی
--------------------------------------------
پ ن : با ترســـــــــــــــ ...
نامربوطیه نیمه کاره
آخ خدا
باید جای من بودی
نیستی
شک ندارم این تنها باریه که اگر بدونی !
حسودیت می شه !
همیشه حسرت یه لبخندی واقعی رو لبامون داشتیم و داریم
این روزها لبخند هست
نمی زنم ٫ هست !
نمی دونی چه حسی داره !
نمی دونی چه زیبا دارخ ! حس رو می گم
احساس هایی که ...
بیا معامله ای بکنیم
یک روز لبخند برای تو
من رو به من باز گردون !!
نه نه !!!
معامله را فراموش کن !
من یک ثانیه هم این لبخند را به تو نمی دم .
من !
اگر شده بمیرم !
پیدام می کنم !
کاش بدونه این روزهام رو ! حال و هوام رو !!!
نبودنم رو !
بدونه و باور کنه !!!
------------------------------------------------
پ ن : اینبار از اون دفعه هایی بود می خواستم یه دنیا چیز بنویسم
اصن هی اینور بنویسم اونور بنویسم درست مثه نامربوطی هام
دست کشیدم ٫ این روزها مجبورم به سکوت ٫ مجبورم به گفتن حرفهایی
که شاید بشکونه ٬ بلرزونه ٬ برنجونه ٫ چاره ندارم خوب !!!
مره گے ۳۲۰
بازگشتم ...
بازگشتم به سرزمین
جایش ...
نامش ...
هیچه هیچش
اهمیت ندارد
سرزمین من
آنجاست که صبح ها
عطر نفسهایت
در صورتم طلوع می کند
و با بازدم هایت
مرا سرمست می کند
------------------------------------
پ ن : شاید حتما برگشتن ابطال شده